Indeks miejsc | Instytut POLONIKA Polonika

Druga pod względem wysokości położenia linia kolejowa na świecie, zaprojektowana i wybudowana pod kierownictwem polskiego inżyniera Ernesta Malinowskiego.

Zwany często cmentarzem Orląt Lwowskich, stanowi autonomiczną część cmentarza Łyczakowskiego. Jest jednym z najważniejszych polskich cmentarzy wojennych.

Wraz z przejęciem władzy na Rusi Czerwonej przez króla Kazimierza Wielkiego miasto Lwów coraz szybciej się rozwijało. Arcybiskupi haliccy podjęli starania o przeniesienie swej stolicy z Halicza do Lwowa, a na początku lat sześćdziesiątych XIV w. król Kazimierz zwrócił się do papieża Urbana V o pozwolenie na erygowanie katedry. Powstał najważniejszy kościół katolicki w mieście, który otrzymał wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Katedra ormiańska należy do najcenniejszych zabytków Lwowa – jedynego miasta w Europie, w którym przed II wojną światową rezydowało trzech arcybiskupów katolickich (obrządku łacińskiego, greckiego i ormiańskiego). To unikatowy przykład nawarstwiania się tradycji i stylów na przestrzeni prawie 600 lat.

W  roku 1817 powołany został przez Józefa Maksymiliana hrabiego Ossolińskiego (1748‒ 1826) Zakład Narodowy im.Ossolińskich we Lwowie. Instytucja miała gromadzić rękopisy,  muzealia,  rękopisy, a także prowadzić działalność naukową i wydawniczą oraz wspierać młodych uczonych. W roku 1823 przyłączono do niej Muzeum książąt Lubomirskich.

Biblioteka Polska w Paryżu została założona w roku 1838.

Położony na przedmieściu Wilna, jest ‒ obok cmentarzy Powązkowskiego w Warszawie, Rakowickiego w Krakowie i Łyczakowskiego we Lwowie – najważniejszą nekropolią dla polskiej historii i kultury.

Po śmierci w dniu 4 marca 1484 r. królewicza Kazimierza, syna Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, zrodził się kult jego osoby. Liczne wota składane na grobie królewskiego syna, na długo przed oficjalnym ogłoszeniem go jako świętego, świadczyły o żywej pamięci jego chrześcijańskich cnót.

Szesnastowieczna brama wiodąca z Wilna na przedmieście zwane Ostrym Końcem, a dalej traktem ku Grodnu, początkowo była zwana Trocką, Miednicką lub Ostrą. Pierwotnie gotycką wieżę kilkadziesiąt lat później podwyższono o attykę z manierystyczną dekoracją heraldyczną z przedstawieniem Pogoni.

W roku 1668 hetman wielki litewski Michał Kazimierz Pac założył fundamenty pod świątynię mającą być votum za wygraną wojnę z Moskalami i szczęśliwe ocalenie jego samego przed gniewem zwycięskich, ale nieopłaconych żołnierzy własnych oddziałów.

Dzieje wileńskiego uniwersytetu przez ponad dwieście lat związane były nierozerwalnie z zakonem jezuitów, w którym już w roku 1565 pojawił się zamysł utworzenia wyższej uczelni w stolicy Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Szczupłość miejsca na wzgórzu zamkowym, gdzie w Wilnie prawdopodobnie funkcjonował zamek od czasów księcia Giedymina, była powodem przeniesienia zabudowy królewskiej pod wzniesienie i utworzenie kompleksu Zamku Dolnego oraz budynków katedry pw. św. Stanisława.

Historycznym centrum Wilna jest ponad 40-metrowe wzgórze zwane Górą Giedymina. Na jego szczycie są widoczne resztki gotyckiego Zamku Górnego z Basztą Giedymina stanowiącą zarówno doskonały punkt widokowy, jak i symbol miasta.